Kryptonim Lewiatan - Epizod 3

Epizod 3 - Mamon

Kagami nerwowym ruchem zgniatał i prostował papierek po ostatnim hamburgerze, co chwila spoglądając na zegarek. Gdyby tylko mógł, już dawno sam ruszyłby za Kuroko, ale...

Ale rozkazy Akashi'ego są absolutne.

Gówno prawda! - pomyślał Kagami, zgrzytając zębami. - Wcale nie podszedłbym do sprawy zbyt emocjonalnie i wcale nie zjebałbym, wrzeszcząc "Kuroko, dlaczego!?" jeśli...jeśli...

-Kuroko, dlaczego!? - Kagami uderzył głową w stół. Małe wersje Nigou zaczęły obszczekiwać go spod stołu, co wzbudziło w nim pewne wątpliwości co do jego własnego zdrowia psychicznego. Powolnym ruchem pomasował pulsujące skronie, po czym wstał gwałtownie z miejsca.

Czego Akashi nie widzi, to go nie zaboli.

Akashi syknął cicho, wkładając zraniony palec do buzi. Murasakibara pacnął go przez ramie i założył na skaleczenie plaster.

- Uważaj trochę bardziej, dobra, Aka-chin? - Murasakibara znudzonym wzrokiem omiótł stacje metra na której się znajdowali.

- To nic takiego, Atsushi. Co ważniejsze, nie rozpraszaj się. - Akashi od niechcenia włożył słuchawkę do ucha.

- Długo jeszcze? - zapytał Murasakibara, żując ostatniego batonika i wyrzucając opakowanie wraz z pustą reklamówką.

- Nie. Niedługo wszystko się skończy. - powiedział cicho Akashi, by po chwili zaśmiać się głośno. - Już ja tego dopilnuję.

- Do wszystkich jednostek. Waszym zadaniem od teraz jest sprowadzenie celu na południową stację metra. Zgłoście się.

- Taa.,,

- ...tylko ty? Co z Żarówką?

- A co ja, jego matka!? Nie wiem gdzie ten zjeb łazi!

- Lepiej dla Ciebie żebyś się dowiedział, Pszczółko.

Słuchawka w uchu Kagami'ego zabrzęczała cicho, po czym rozległ się głos Akashi'ego.

- Do wszystkich jednostek. Waszym zadaniem od teraz jest sprowadzenie celu na południową stację metra. Zgłoście się.

Kagami wyszarpnął słuchawkę z ucha. Zadanie postanowił zostawić Aomine, sam zaś podążył już w kierunku stacji, gdzie miał w końcu spotkać się z Kuroko, czy ten tego chce, czy nie.

- Hej, dzieciaku, zrób coś dla mnie. - Aomine przyciągnął przebiegającego chłopca do siebie i nachylił nad nim. - Czy pan jest pedofilem? Mama nie pozwala mi rozmawiać z pedofilami. - odrzekł chłopiec, przyglądając się Aomine z dziecięcą ciekawości. - Oczywiście że nie, dzieciaku! - speszony Aomine natychmiast puścił chłopca. - Chcę, żebyś dał tej parze przy fontannie tą ulotkę. - Aomine wcisnął dzieciakowi kolorowy świstek papieru. Mały przeleciał po nim spojrzeniem, następnie spoglądając na siedzący przy fontannie parkę. - Co z tego będę miał? -Aomine niechętnie sięgnął do portfela i wyciągnął dychę.

Z taką młodzieżą... gdzie zmierza ten świat?

Chłopiec uśmiechnął się nieśmiało. - Proszę mi wybaczyć, ale jestem tylko małym dzieckiem. Nie znam wartości pieniądza. Wiem jednak, że za tyle nie dostanę nowej gry. - Aomine zadrżał i wziął głęboki oddech, przygotowując się do wydarcia na małą gnidę.

- Kocham Cię, Aominecchi...

- Bierz, cholerny dzieciaku i zmykaj wykonać zadanie. - warknął Aomine przez zaciśnięte zęby, podając chłopcu wymemłaną stówę. - Miło jest robić z panem interesy. - chłopczyk uśmiechnął się radośnie i podbiegł do Kuroko i Momoi.

- Dzień dobry proszę Pani. - piegowaty chłopczyk uśmiechnął się miło do Momoi i wcisnął jej w dłoń ulotkę. - Serdecznie zapraszamy! - rzucił tylko i odbiegł, śmiejąc się radośnie. Satsuki przyjrzała się uważnie ulotce i rozpromieniła. - Tetsu! Spójrz, na stacji metra organizują dzisiaj wielkie targi, można tam kupić dosłownie wszystko! Wspaniale się złożyło, co nie? Musimy tam iść! - Kuroko uśmiechnął się lekko. - Racja. Ale to dopiero gdy przyjdzie....

- Hej! - Himuro podrapał się zakłopotany po policzku. - Wybaczcie że musieliście czekać.