Ideał ( MuraMido )

Baw. Pół roku. Minęło wyjątkowo szybko. Zazwyczaj mniej-więcej po tym czasie sobie znikam, ale ten fandom jest wyjątkowo bliski mojemu czarnemu, spedalonemu serduszku. Z okazji tego "niezwykłego" dnia wstawiam piekielnie krótką miniaturkę MuraMido. Bo mogę c:

 "Ideał"

-  Nee, Mido - chin.  -  Murasakibara opiera głowę o moje ramię. Jego włosy łaskoczą mnie w kark, ale nie mówię ani słowa, bezgłośnie licząc do dziesięciu. Już co najmniej dwieście razy powtarzałem mu, żeby przestał się o mnie opierać. 
-  Czego chcesz?  -  pytam w końcu, wzdychając lekko. Nic nie poradzę na to, że moim szczęśliwym przedmiotem na dziś jest "coś fioletowego". Tuż przy moim uchu rozlega się donośne chrupnięcie, a okruszki z kukurydzianego batonika opadają mi na rękaw. Może trzeba było nabić sobie śliwę pod okiem. Otwieram usta żeby go odpowiednio skarcić, jednak w tym samym momencie on postanawia łaskawie mnie oświecić.

-  Mido-chin byłby dla mnie świeeeeeetną dziewczyną. Mido-chin posiada ideaaalny wzrost~.  -  Jego ramiona oplatają moją klatkę piersiową. O co chodzi...? 
-  No cóż. Nie jestem dziewczyną, Murasakibara. To już chyba zauważyłeś.  -  Prycha coś pod nosem, naburmuszony i wygodniej układa głowę. Jego usta są tuż tuż mojego ucha. 
-  Płeć nie jest ważna w miłości, Mido-chin~  -  Przez chwilę nie kontaktuję. Serce mi zwalnia, odgłos chrupania przy uchu wycisza a wszystko wokół wiruje. O co chodzi? Do życia budzi mnie jego ciepły oddech na policzku. 
-  C...co? Masz na myśli że ja...nie!  -  Murasakibara krzywi się lekko i burczy coś pod nosem. 
-  Ararara, ale czemu nie, Mido-chin~? Masz idealny wzrost żebym mógł się opierać, zawsze gdy kończą mi się przekąski dajesz mi nowe jeśli poproszę, nie rozkazujesz mi, nie jesteś kłopotliwy i wcale a wcale nie jesteś nudny...no może troszeczkę, ale mnie to nie przeszkadza. Więc czemu nieeee~?  -  Moja twarz i szyja robią się nieznośnie gorące. Jestem pewny że są również czerwone niczym dojrzały pomidor. 
-  B...bo ja nic do Ciebie nie czuję. I ty nie czujesz nic do mnie. Poza tym nie powiedziałeś ani jednego sensownego argumentu... 
-  To wszystko jest jak dziwny, abstrakcyjny sen z którego nie mogę się wybudzić. Murasakibara z niezadowoleniem unosi głowę i staje przede mną, zamiast jak robił to przed chwilą, za mną. 
-  Czy to jest sensowny argument?  -  pyta, pochylając się delikatnie i bez wysiłku ku moim ustom by po chwili złączyć je z własnymi. 
-  Idę kupić sobie coś do jedzenia~  -  mówi, zostawiając mnie samego. Chwieję się delikatnie i nie do końca świadomie dotykam rozgrzanych przez kontakt z innymi warg. Dziwny dreszcz przechodzi wzdłuż mojego kręgosłupa. Zdaje się że ten ostatni argument był dość sensowny.

No.

Wiem.

Przy okazji, jakiś czas temu dobiło mi 10 000 wejść. Bardzo dziękuję, wzruchałam się i takie tam ;w;