Theatrum mundi II

- Znamy się od lat, ale pierwszy raz przyszliście do mnie po radę i pomoc. - Ryouko smutnym i dramatycznym gestem uniosła w powietrze ciężką od złotych pierścieni i bransolet broń. - Nie pamiętam kiedy zaprosiliście mnie na kawę, chociaż jestem drogą wam krewną.

- A..al-e...

- Bądźmy szczerzy. Nie chcieliście mojej przyjaźni. Baliście się być moimi dłużnikami.

- N...nie chcieliśmy kłopotów...

- Rozumiem. - Kot na kolanach Ryouko zadrżał, gdy jej ostre paznokcie zaryły w niby czułym geście jego delikatną skórę. - W branży filmowej znaleźliście raj. Mieliście dobry zawód, wygodnie żyliście. Mieliście reżyserów, scenarzystów i nie potrzebowaliście mnie.

- Ryouko-nee...

- A teraz przychodzicie i mówicie "Don Ryouko, noclegu". Ale nie prosicie z szacunkiem. Nie oferujecie swojej przyjaźni. Nawet nie nazywacie mnie Matką Chrzestną.

- Ej, ale ona tak na serio...?

- Przychodzicie tu w dzień, w którym nie ma mego męża i prosicie, bym dała wam noclegu po tym, jak wyciągnęłam was z więzienia...za darmo? - Kot zeskoczył z kolan właścicielki z przerażonym piskiem, gdy ta nachyliła się nad Aomine i Kise z płomiennym spojrzeniem.

- Ryouta, moja spuścizno, co ja zrobiłam że tak mnie nie szanujesz? Gdybyś przyszedł do mnie jako duma mego imienia zawsze mogłabym Ci pomóc. Nikt nigdy nie wyrzuciłby Cię z planu filmowego. Nikt nigdy nie wyrzuciłby Aiki, co stało się z twojej i wyłącznie twojej winy. - Ton głosu kobiety stał się stalowy i lodowaty.

- B-bo Nee-san, bo ja...ja... - Kise miał w głowie pustkę. Na szczęście Aomine dość szybko zrozumiał czego oczekuje trzydziestolatka.

- Czy będziesz nam przyjaciółką... - Daiki delikatnie ujął wypielęgnowaną dłoń Ryouko i musnął je wargami. - Matko Chrzestna?

Kobieta zachichotała niewinnie. Daiki mrugnął do niej z zadziornym uśmiechem. W końcu nie jedną szkołę aktorską się już oblewało.

- Dobrze. Kiedyś może się zdarzyć, choć niekoniecznie, że poproszę was o przysługę. Ale do tego dnia sprawiedliwość będzie wam prezentem w okazji mego ponownego zjednoczenia z bratem...

- Ryouko-nee, ja naprawdę...

- Cicho siedź, nie do Ciebie mówię. - Ryouko nie odrywała spojrzenia od oczu Aomine. Nagle dało się słyszeć trzask otwieranych drzwi i dziecięcy śmiech. - O nie...

- Ryouko, kochanie, jesteś w domu? - męski głos i dziecięce kroki w korytarzu spowodowały w Ryouko wielką zmianę. Jej twarz wygładziła się i rozjaśniła, chociaż dłonie miała mocno zaciśnięte na eleganckiej sukience. - Kochanie...nie miałeś dziś być cały dzień w pracy? I co robią tu dzieci...?

Kobieta z nerwowym uśmiechem pocałowała policzek męża wchodzącego właśnie do salonu, po czym potargała czule włosy syna i chwyciła w ramiona maleńką córkę.

- Mamo, mamo, ale tata zakazał Ci sprowadzać więcej panów! - dziewczyna pisnęła, oskarżycielskim gestem wskazując Aomine swym tłustym paluszkiem.

- Aika. Nałóż sobie więcej mięsa. - Ryouko sztywno siedziała na krześle u boku męża, nerwowo zerkając na parę aktorów.

- Ale ja jestem wegetarianką.

- Nałóż powiedziałam. - Aika posłusznie przyciągnęła do siebie pieczeń, starając się odkroić jak najmniejszy kawałek. Don Ryouko nie tylko jej bratu dała tej nocy sprawiedliwość i łóżko.

- A więc, Ryouta i...przepraszam, pana godność? - Mężczyzna oderwał wzrok od zupy, twardo wpatrując się w Aomine.

- Eee...no jakąś chyba mam, co nie Kise?

- Nie, nie masz. A właściwie to ma, Aomine Daiki, to mój...znajomy. - Kise uśmiechnął się delikatnie, odkładając widelec na bok.

- Znajomy...? Ałć!

- Ach tak...rozumiem. A więc, co u Ciebie Ryouta? Jak tam w pracy, wszystko w porządku?

- Tak...znaczy...no...bo widzi pan...

- Janis. Nazywaj mnie po prostu Janis, już mówiłem. A pan z czego tam chichocze, Daiki?

- N...nic, absolutnie nic.

- No cóż...Janis...wylano nas i chwilowo nie mamy się za bardzo gdzie podziać. Nasze mieszkanie zajmują teraz przyjaciółki i nie chcą się wynieść...trochę skomplikowane...dlatego właśnie chcielibyśmy tu dziś przenocować...tylko dziś...- Kise zapędził się, nerwowo rozglądając się po pomieszczeniu.

- Nie no, chłopcze, spokojnie, nie wyganiamy was, prawda Ryouko?

- Nie, ależ skąd...- Ryouko uśmiechnęła się ślicznie. Nagle warknęła niczym rozjuszone zwierze.

- Aika, nie dawaj Jaredowi mięsa, sama masz je zjeść!

- A właśnie, skoro nie macie pracy...niedługo moja firma zacznie pracę nad reklamą, może pójdziecie na casting? Jestem pewny że świetnie wam pójdzie.

- Tak, pan murzyn jest ładny. I wujek Ryouta też, będą w rekalmie! - mała dziewczynka z koroną złotych loczków uniosła dłonie w górę, przekonana w pełni co do swoich racji.

- Jessica, nie mówi się tak! - Ryouko surowo popatrzyła na córeczkę. - Mówi się „reklama”. Mamusia już Cię tego przecież uczyła.

- Wredne...ałć!

- Naprawdę? - Kise wręcz promieniał, z wdzięcznością zwracając się do Janisa. - Bardzo panu dziękujemy, nawet nie wie pan ile to dla nas zna...

- Wiemy braciszku. Dla Ciebie wszystko. - uśmiech Ryouko był tak podobny a tak różny od tego Ryouty, że aż przerażający.

Aomine milczał.

Z naburmuszoną miną leżał wśród satynowej pościeli na małżeńskim łóżku gdzieś po drugiej stronie posiadłości państwa Kaname, wrzucając do buzi garście chipsów. Piękni ludzie telewizji zmieniali się wraz z kanałami które nieporadnie przełączał, śmiejąc się i płacząc na przemian.

- Aominecchi...o co się gniewasz? - Kise, siedzący na kanapie przyciskał do piersi poduszkę, z niepokojem przyglądając się partnerowi. Nie uzyskał jednak odpowiedzi, jedynie ciszę.

- Aomineeeeecchi! - zawył, teatralnie przykładając dłoń do klatki piersiowej, tuż nad sercem.

- Co ja zrobiłem że jesteś na mnie taki zły, he?

To wszystko zaczynało być uciążliwe. Kise westchnął, po czym zrzucił poduszkę na podłogę, sam po chwili na nią zeskakując. Nie minęło pół minuty a przyczołgał się do łóżka, po czym wspiął na nie powoli. Lenistwo nie boli.

Kise oplótł ręce wokół ramion Aomine, starając się przybrać jak najsmutniejszą minę. Chłopak syknął zirytowany, odpychając go.

- Znajomy, tak? - zapytał, nawet nie próbując ukryć swojego zawiedzenia. Kise zachichotał cicho.

- Daiki, czemuż ty jesteś Daiki?

- Bo mnie tak stara, kurwa, nazwała. - odparł, wzrok koncentrując na telewizorze. W jego oczach błyszczał prawdziwy gniew, Kise nie był jednak pewien dlaczego. Ułożył się obok niego, w milczeniu również skupiając się na prognozie pogody dla Teksasu.

Po śniadaniu Kise nie miał innego wyjścia, jak poprosić kogoś ze znajomych o transport. Wybór dość szybko padł na Midorimę, mieszkał w okolicy i miał zresztą pewien dług u Aomine. Brunet wciąż był naburmuszony i nie chciał odezwać się do partnera ani słowem.

O jedenastej wściekle zielone auto wjechało na podjazd, a aktorów powitał nieco nerwowy uśmiech Takao.

- Wsiadajcie. - powiedział, przełykając głośno ślinę. - Szybko.

Aktory pośpiesznie usadowili się na tylnych siedzeniach.

- No, ten tego, hejka ludzie. Słuchajcie, skoro już jesteście tam z tyłu to możecie sprawdzić czy nie ma tak gdzieś jakiś kamerek, podsłuchów i nadajników GPS. Proszę? - głos Takao był nienaturalnie wysoki, Midorima zaś uparcie spoglądał tylko na drogę, nawet nie powitawszy przyjaciół, którzy mimo kompletnej dezorientacji zaciekle szukali urządzeń.

-...co? - Aomine trzymał między palcami maleńkie urządzonko, które cicho pikało. Takao wrzasnął.

- Wywal to, wywal!

- N...no dobra, dobra, nie wyj! - Aomine pośpiesznie otworzył okno i wyrzucił przez nie urządzenie. - Ale o co do chuja chodzi!?

Takao przelotnie spojrzał na wciąż skupionego na drodze Midorimę po czym westchnął cicho.

- Nasze siostry...przyjechały.

Kise skamieniał. - Och...tak mi przykro...

- No i co z tego? - Aomine ciągle nie miał zielonego pojęcia o cóż chodzi. Takao powoli wypuścił powietrze z płuc, po czym zaczął opowiadać.

- Moja siostrzyczka, Aya, była dobrym, kochanym dzieckiem. Potem poszła na konwent mangi i anime i wszystko się zmieniło...- wyszlochał.

- Może do rzeczy?

- No to słuchaj! No to poszła na ten konwent, razem z siostrą Shin-chana zresztą, Yuuki no i...no wiesz, trafiły na atrakcje z...z...

- Z praktycznym konkursem yaoi. - Midorima dokończył za niego, drewnianym głosem.

- Dokładnie...- Takao spuścił wzrok.- Z kolegą na konkurs poszły, on pedał dwa punkty dostał za scharakteryzowanie seme i uke, one po pięćdziesiąt! Niedługo później wyszło na jaw jak pięknie rysuje moja siostrzyczka. Jak aniołek jakiś. Cuda nad cuda, wspaniałe prace grubo nad jej wiek...- szlochał, wbijając paznokcie w tapicerkę. - A Yuuki, też dziewczynka słodka jak miód okazała się być...stalkerem...wyobrażacie to sobie, stalkerem! Wiedziała że przyjdę do Shin-chana zanim ja wiedziałem, z wymiocin potrafiła określić co jadłeś na śniadanie, gdy szedłeś ulicą czułeś na sobie jej wzrok, mimo że za każdym razem gdy się odwracałeś nie mogłeś jej dostrzec. - Takao drżał na całym ciele, Midorima natomiast zaczął jeździć zygzakiem.

- Ej, ej, ludzie, uspokójcie się trochę...i do sedna poproszę. - Aomine potrząsnął za ramiona Takao.

- Tak, tak, jasne...bo wiesz...- Takao pociągnął nosem. - Te dwie to najlepsze przyjaciółki. Teraz Aya to słynna rysowniczka doujinshi, Yuuki...podejrzewamy że pracuje dla wywiadu, ale lepiej nie szpanować tą wiedzą na mieście...i one, obydwie, są wielkimi fankami Boys Love...niedługo Aya ma deadline i żadnych pomysłów, dlatego one...one...- Takao nie mógł wypowiedzieć ani słowa więcej. Wyglądał jak przerażone zwierze, schwytane w pułapkę. - Shin-chan, musiał być jeszcze jeden nadajnik. - rzekł pustym głosem, wpatrując się w tylną szybę. Aktorzy szybko odwrócili się, spostrzegając za sobą jadący z najwyższą prędkością maleńki, pomarańczowy samochodzik z wywieszonym transparentem. Na kawałku płótna widniał szkic całującej się pary i wielki, tęczowy napis „Braciszku, pozuj dla mnie!”.

Auto zwolniło na tyle, żeby Kise i Aomine mogli wyskoczyć na podjazd swojego domu. Ze współczuciem śledzili wzrokiem zielony samochód, po czym spojrzeli na przejeżdżający właśnie obok nich pomarańczowe autko. Przez kilka chwil poczuli na sobie przenikliwy wzrok ślicznej dziewczyny ze szkicownikiem na kolanach, kątem oka ujrzeli jej szeroki uśmiech i mieli podróż za sobą. Wstali chwiejnie, otrzepali brudne ubrania i skierowali w stronę drzwi. Aomine przekręcił klucz w zamku, ostrożnie wchodząc do środka. Dom na szczęście był już pusty, chociaż wciąż można było wyczuć zapach perfum Satsuki i delikatną woń spalonego jedzenia.

- Nie ma to jak w domu...- Kise osunął się na fotel, po czym pisnął z bólu. Wstał i chwycił w dwa palce srebrny wibrator.

- R...Riko....Rikocchi musiała zapomnieć...- wyjęczał, ostatkiem sił wspierając się o ramie Aomine, gdy nagle zrobiło mu się jakoś ciemno i duszno.

Aksamitny garnitur spięty z tyłu maleńkimi klamerkami idealnie dopasował się do ciała Kise. Jedynie żółta apaszka nieco wyprowadzała go z równowagi, nie chcąc wyglądać porządnie. Chłopak z utęsknieniem przyglądał się Aomine, który w podobnym zestawie wyglądał olśniewająco. Casting wygrali bez problemów, teraz miały zacząć się pierwsze zdjęcia. Było to już tydzień temu, tydzień temu również Aomine przestał się do niego odzywać. Kise rozumiał, ciche dni, ale mimo wszystko to była dla niego lekka przesada. Zrezygnowany podszedł do swojego partnera.

- Aominecchi...? Czy możemy porozma...

- Co wy tu jeszcze robicie, zdjęcia się lada chwila zaczną! - reżyser przyjrzał się aktorom ze wzburzeniem, wręcz wpychając ich na plan. Ciężkie to życie w branży filmowej.

Małe ogłoszenia parafialne

A więc tak, Theatrum zamknę w trzech rozdziałach, powinnam uwinąć się w przyszłym miesiącu. Raczej już nic innego w tym miesiącu nie wstawię (chyba że jakąś randomową miniaturkę) oprócz drugiego rozdziału Lu. Planuje to opowiadanie umieszczać regularnie, w   każdy ostatni dzień miesiąca, jednak życie nie jest takie piękne i 28 wyjeżdżam, wracam dopiero 2 października. Lu można się więc spodziewać 27, oczywiście pod warunkiem że się wyrobię. Koniec ględzenia.

A przy okazji, od soboty jestem megane postacią w tym anime życia, świat jest tak wyraźny że aż odrażający.