Miniaturka KiyoHana

"Irytacja"

- Miło że przyszedłeś. - Kiyoshi uśmiecha się, mrużąc oczy. Za oknem słońce zachodzi, wlewając się do sali szpitalnej, pokrywając wszystko ciepłym złotem. Hanamiya prycha tylko, opierając się o ścianę. Milczy, zupełnie ignorując obecność drugiego mężczyzny, mimo że to on jest tu intruzem. Kiyoshi wbija w niego nieco zdezorientowane spojrzenie. Po dłuższej chwili wzdycha zrezygnowany, przenosząc wzrok na widok na zewnątrz. Udaje mu się dostrzec Hyuugę, który wyszedł od niego przed dziesięcioma minutami, wsiadającego na rower i wyjeżdżającego przez bramę. Zastanawia się czy nie minął się z Hanamiyą, ale szczerze w to wątpi, gdyby tak było oboje mogliby skończyć z paskudnymi sińcami...

- Nieźle Cię urządziłem. - Mamrocze Hanamiya. - Wiesz, jestem całkiem dumny...

- Oh, tak, przyznaję. Nie jest ze mną najlepiej. - Ton głosu Kiyoshiego nie zmienia się, ciągle jest pogodny i miękki, zupełnie jakby rozmawiali o ostatnio obejrzanym filmie. Hanamiya czuje lekkie podirytowanie na sam dźwięk jego głosu. Odpycha się delikatnie, zbliżając się do niego o kilka metrów. Opiera dłoń o ramę u nóg jego łóżka.

- Biedne Seirin, przez Ciebie straciło szansę na wygraną. Cóż za tragedia! - wykrzykuje z ironią, przysiadając na pościeli. Kiyoshi prostuje się, spokojnie odpowiadając.

- Wierzę w moją drużynę. - rzuca twardo, po czym uśmiecha się delikatnie. - Dadzą sobie radę, a w przyszłym roku ich wspomogę...

Hanamiya unosi brew, zaintrygowany. - A więc w przyszłym roku bierzesz udział w zawodach? - Kiyoshi kiwa głową, podczas gdy Hanamiya zaczyna niepohamowanie chichotać.

- Świetnie! Szczerze powiedziawszy miałam nadzieję na jeszcze jedną grę przeciw tobie i twoim pupilkom, już nie mogę się doczekać...! - promienny uśmiech gości na jego twarzy, sprawiając że wygląda jak mały chłopiec który właśnie otrzymał upragnioną zabawkę. Chwyta dłonie Kyoshiego w swoje własne, ściskając je delikatnie. - To będzie wspaniały mecz, musisz mi obiecać! - w jego oczach błyszczy świetnie zagrana ekscytacja. Kiyoshi chwyta jego dłonie mocniej, zagryzając wargę.

- Obiecuję. - Hanamiya pochyla głowę w bok, patrząc na niego z lekką pogardą. Na chwilę wystawia język, przeciąga samogłoski.

- Żartowałem głuuupku. Nie mogę uwierzyć że ciągle się na to wszystko nabierasz, jesteś zdecydowanie większym idiotą niż podejrzewałem...

- Na nic się nie nabieram, Makoto. To zwykła obietnica. - Kiyoshi jakby przez chwilę się waha, po czym nachyla się nad nim łącząc ich wargi w szorstkim pocałunku. Źrenice Hanamiyi rozszerzają się, gdy odpycha go w lekkiej panice.

- Puszczaj. - syczy, wyszarpując się z jego uścisku i zeskakując z łóżka. Na jego twarzy maluje się furia, gdy sprawnym ruchem zakłada marynarkę zostawioną wcześniej na krześle przy wyjściu. Przechodzi przez nie, rzucając Kiyoshiemu ostatnie, zawistne spojrzenie. Nim zatrzaskuje za sobą drzwi słyszy jeszcze jego zadowolony głos.

- Naprawdę się cieszę że mnie odwiedziłeś.

Hanamiya przemierza korytarz prawie biegiem, nie zwracając uwagi na ludzi wokół. Dopiero gdy znajduje się na parkingu jest w stanie odrobinę zwolnić i uspokoić oddech. Stoi tam przez kilka minut, próbując poukładać mętlik w głowie, po czym kopie w najbliższy kubeł na śmieci, by chociaż trochę rozładować targający nim gniew. Zastyga, podrywając głowę w górę. W szpitalnym oknie stoi rozbawiony Kiyoshi, machając do niego na pożegnanie. Hanamiya zaciska pięści. - Dureń! - wrzeszczy, odwracając się na pięcie, zakrywając twarz szalem, by nikt nie mógł zauważyć rumieńców rozlewających się na jego policzkach.

Jeśli miałby być ze sobą kompletnie szczery, wizja kolejnej gry przeciw Kiyoshiemu stawała się coraz bardziej kusząca w każdą minutą.

Dla Kan~

Nie ogarniam odmiany nazwiska Mako-chana :D