Kiseki no stalkers

Kiseki no stalkers

- Kagami-kun...- Kuroko zacisnął skostniałe palce na kubku gorącej herbaty. Wzrok miał utkwiony w płomieniach iskrzących się w kominku, wlewających jasne światło do pomieszczenia. Kagami wpatrywał się w niego wyczekująco.

- ...chyba już czas żebym Ci opowiedział. - rzucił.

- O...masz na myśli...? - Kagami wyprostował się natychmiast. W jego głosie słychać było narastającą ekscytację i ciekawość, choć bardzo starał się to ukryć.

- Wiesz że nie musisz jeśli to za wcześnie.

- Nie, Kagami-kun. Muszę to z siebie wyrzucić. Widzisz, to jest jak drzazga... - chłopak zawahał się na chwilę.

- Ja chcę żebyś wiedział. Ufam Ci, Kagami-kun. Wiem że mogę się tym z tobą podzielić.

Jego drobna dłoń sięgnęła po rękę Kagamiego. Ścisnął ją delikatnie, opierając głowę o zagłówek fotela, przymykając oczy.

- Opowiem Ci teraz...opowiem Ci o Teiko, Taiga.

Kuroko wyjrzał przez okno. Był piękny, słoneczny dzień, idealny by spędzić go w szkole. Mimowolnie uśmiechnął się sam do siebie, z zachwytem wpatrując w słońce wysoko górujące nad miastem, którego poświata nadawała mu jakiegoś dziwnego, tajemniczego wymiaru.

Nagły odgłos zwrócił jego uwagę. Zdawało mu się że to szuranie, ale było dziwnie blisko, jakby...pod jego ławką? Kuroko nachylił się, niepewnie zerkając pod blat.

- Em...Aomine-kun? Co ty tak właściwie robisz? - wykrztusił z siebie, nie odrywając spojrzenia od postaci kulącej się tuż obok jego kolan.

- ...nic takiego. Naprawdę nic. - odparł Aomine, wstając niezdarnie i oddalając się. Nie odwrócił się. Szedł tyłem, ciągle patrząc na Kuroko. - Naprawdę nic, Tetsu. Nic się nie dzieje.

- Widzisz, na początku było niewinnie. Myślałem że to tylko jakiś głupi żart. Nie, ja byłem pewien, to było tak bardzo w jego stylu, zrobić coś dziwnego i potem śmiać się jak głupek. Ale to było coś innego. To był dopiero początek.

Kagami pokiwał głową, w oczekiwaniu na dalsze słowa Kuroko. Ten westchnął cicho.

- Potem było już tylko gorzej i gorzej...

Zaczęło się od pojedynczych cukierków.

Leżały na jego ławce każdego dnia, za każdym razem w tym samym miejscu, za każdym razem w innym kolorze. Ten który je tam umieszczał musiał przychodzić do szkoły bardzo wcześnie, razem ze sprzątaczkami, ale Kuroko nie zawracał tym sobie głowy. Sądził że to nieśmiały sposób na ukazanie mu uczuć przez jakąś dziewczynę. Czuł się nawet całkiem zaszczycony. To było po prostu...miłe.

Któregoś dnia cukierki przestały się pojawiać. To były lizaki, pudelka z ciastkami, pałeczki w czekoladzie, żelki...to ciągle było miłe, ale zaczynało się robić niepokojące. Kuroko chciał dowiedzieć się kto darzy go taką sympatią, nie miał więc innego wyjścia niż zapytać o to sprzątaczek. Kobiety nigdy nie widziały nikogo kto mógłby zostawiać mu słodycze.

To robiło się nachalne. Któregoś dnia jego ławka cała była zasypana galaretkami w cukrze. Jego ulubionymi, w jego ukochanym odcieniu błękitu, w kształcie który uwielbiał gdy był mały. Kuroko oparł się o ławkę, z głową wypełnioną ganiającymi za sobą myślami i podejrzeniami. Drzwi do pomieszczenia zawyły żałośnie. Kuroko niemal natychmiast podniósł głowę, i był pewny że przez chwilę złapał kontakt wzrokowy z potężną, fioletowowłosą postacią, wpatrującą się w niego wyczekująco.

- Oh, Kagami-kun, to nie było jeszcze takie złe... - Kuroko smutno pokręcił głową, jakby zaprzeczając swym słowom. Kagami chwycił mocniej jego dłoń.

- Co było dalej, Kuroko. Musisz kontynuować.

- Dalej...dalej było...

Nie miał zielonego pojęcia skąd w jego torbie znalazł się znak drogowy. Był w pełni przekonany że gdy rano się pakował, nie było go tam. Następnego dnia była to tarta z owoców leśnych. Innego dnia była to żywa, skacząca w panice żaba.

Miał tiki nerwowe. Bał się zamknąć oczy. Prawie nie jadł, niewiele spał. A co najważniejsze, nigdy nie tracił z oczu swojej torby.

Ale i tak przedmioty pojawiały się codziennie, dzień za dniem, nawet gdy nie chodził do szkoły. Kuroko nie wiedział co zrobić.

- Nie, ty nie rozumiesz, nie rozumiesz do cholery, bo to ciągle nie było najgorsze, ciągle było gorzej i straszniej i, mój boże, ja nigdy nie zapomnę tego szaleństwa w jego oczach, nigdy nie zapomnę, tego nie da się zapomnieć...!

Kuroko pierwszy raz zobaczył w czyichś oczach szaleństwo bardzo niedługo po tym, jak wreszcie pozbył się zapachu jeziora (który rzecz jasna pozostawiła po sobie żaba) z dna torby. Była przerwa obiadowa, a on siedział przy stole sam. Nagle dosiadła się do niego pewna dziewczyna, uśmiechając się przy tym słodko. Kuroko odwzajemnił uśmiech, unosząc same kąciki ust. To jej wystarczyło.

Tak samo jak wystarczyło to Akashiemu.

Dziewczyna nigdy więcej na niego nie spojrzała. Nigdy więcej nie odezwała w jego towarzystwie. Mówi się, że nigdy więcej się nie uśmiechała.

- Już prawie koniec Kuroko, wytrzymaj, musisz dać radę! To jak drzazga, pamiętasz? Wyciągniesz to i poczujesz się lepiej. Wierzę w Ciebie, Tetsuya, tylko mów dalej!

Kamerki. Kuroko był pewien że to kamerki. Jedna błyskała na niego elektronicznym okiem zza paprotki. Inna uśmiechała się w rogu klasy. Kuroko zastanawiał się nad wieloma sprawami.

Ma paranoję?

Czy to wszystko dzieje się w jego głowie?

A jeśli nie...kto mógłby robić coś takiego? Zamontować kamery, obserwować go?

I dlaczego nikt niczego nie zauważył?

Odpowiedź nadeszła szybko. Wszyscy zostali opłaceni, przekupienie by nie pisnęli ni słowa. Rodzina Kise była niezwykła.

Kuroko wtulił się w klatkę piersiową Kagamiego. Właściwie to nie miał pojęcia co czuje. Wspomnienia odżyły w nim, szarpały niczym na nowo otwarta rana, ale z drugiej strony odczuwał pewną ulgę. Cieszył się, że nie jest z tym sam.

- Już dobrze, Tetsuya. Wszystko będzie dobrze. Oni już nigdy nie będą Cię niepokoić. - Ciepłe dłonie Kagamiego gładziły go po plecach. - Teraz będziemy tylko ty i ja. Razem. Na zawsze.

Serce Kuroko zatrzymało się na moment.

______________________________

sorry not sorry

Misiaki, w maju chciałabym na serio uporać się z co najmniej połową zamówień, potem może zaczniemy zabawę o której myślałam właściwie od powstania tego bloga, tzn. "miesiąc/tydzień pod patronatem...", będę robić ankiety z opcjami typu "genderbender", "seirin", "kocie uszka" ( c: ), takie tam. Ale z tym jeszcze zobaczymy, tia...w ogóle byłby ktoś chętny na taką zabawę~? 

Buziaki~ 
*ja poprawię błędy, coś ktoś kiedyś jutro taa* 
*tak to było kiedyś w zapowiedziach ale to dawno i nieprawda*